شعر مُن اِز خوسارِ چاني ( من از خوانسار مي آيم ) از يوسف بخشي خوانساري
1 رفيقا مجده دون هيداني ، از خوسار چاني من به وا درداني ، آره از تل دلدار چاني من
2 به يگ هفته برينشتاني از تيْرون و ورگردان به مين شير كشتيداني ، از خوسار چاني من
3 به سيقاتي رفيقا ، بوي گل همرا خومم بارتي ز گل خوشبوتران چون مشكي از تاتار چاني من
4 زآسيبي گه با بسون بشه از واد پاييزي تيار بلبلي وامرته ، از گلزار چاني من
5 نشون يارمم واوس و هم ريبژ بوساني وليكن از تلژ با حسرت بسيار چاني من
6 سرنگ ناله داراني ز پي ، از وس بنالاني بله از شهر خود ، با چشم گوربار چاني من
7 به فرق هرچه خوساري به تاج عزتم بينا به ياقا ختمتو ايزن ، گه از وا خوار چاني من
8 مجال درد دل واتن نداراني ، ابي " بخشي " همين وسو از وا ، با تن تيدار چاني من
بازگداني به فارسي توسط خود يوسف بخشي
من از خوانسار مي آيم
1 شما را مژده اي ياران ، من از خوانسار مي آيم در آنجا بودم آري از بر دلدار مي آيم
2 برفتم هفته اي را خارج تهران و برگشتم به شهرك رفته بودم ، يعني از خوانسار مي آيم
3 ره آورد سفر اي دوستان بوي گل آوردم ز گل خوشبوترم چون مشكي از تاتار مي آيم
4 ز آسيبي كه از باد خزان مي رفت بر بستان بسان بلبلي افسرده از گلزار مي آيم
5 نشان يار خود را جستم و سويش دويدم من ولي از پيش او با حسرت بسيار مي آيم
6 زبس ناليده ام ، دارم فغان ناله اندر پي بلي از شهر خود با چشم گوهر بار مي آيم
7 نهادم تاج عزت بر سر هر فرد خوانساري به پاس خدمت است اينسان كز آنجا خوار مي آيم
8 مجال درد دل گفتن ندارم ديگر اي " بخشي " همينم بس ، كز آنجا با تني تبدار مي آيم
* شيرك يا شهرك يكي از محلات قديم خوانسار است. ( در بيت دوم مصراع دوم )